Bewogen maandag

Maandag, laatste dag van deze bijzondere vakantie al leek het daar niet op!!
Rond 09:45 zaten Urnaa en ik bij een wat jonge vrouw die hoofd van het departement van adoptie was. We konden vertellen over de adoptie, hoe het met Urnaa was gelopen in haar leven en dat ze na de vakantie zou beginnen met haar eerste voltijd baan als onderwijs assistent. Op haar beurt vertelde de dame dat adoptie nog gewoon doorging in Mongolië, dat er een nieuwe ‘family-law’ in proces was te ontstaan waarin ook de adoptie procedures en regulatie vernieuwd werd. Dat er sinds 1998 216 kinderen geadopteerd waren door een buitenlands echtpaar en er nu een wachtlijst van adoptie ouders was en daar een lijst met kinderen aan gekoppeld werd, echter niet compleet was dus er op dit moment geen lopende procedures waren. Aan de andere kant van het perspectief hoorden wij via expats dat verzoekende adoptie ouders bijna geen open deuren vonden en al de procedures enorm vertraagd werden en/of onbekend waren voor zowel autoriteit als vragende ouder.
Even later stonden we weer buiten en liepen zig-zaggend door kleinere en grotere straten en stegen naar de department store waar Urnaa een salon wist waar ze graag haar haren wilde laten wassen. In het buitenhuis van Tsengelbaayar is geen warm stromend water of douche dus haren wassen is niet echt eenvoudig, vooral niet als je zo’n mooie bos dikke haren hebt als Urnaa. 
Ik slenterde door al de 6 verdiepingen van de department store en we ontmoette elkaar weer zo’n 20 minuten later. Langs de Peace Avenue richting het kantoor van Bleu Sky Aviation/MAF even gestopt om wat te drinken en te bellen met World Vision omdat er ooit sprake zou zijn geweest dat Urnaa haar DNA achter zou kunnen laten en dan via televisie het verhaal van Urnaa zou worden uitgezonden in de hoop dat iemand dan naar voren zou komen en DNA zou kunnen worden vergeleken. Dit zou dan allemaal nog wel deze dag georganiseerd moeten worden want dinsdag zouden we terugvliegen naar Nederland.
Op mijn bellen kreeg ik geen gehoor en even later stonden we in hetzelfde kantoor als ik 18 jaar geleden had gehuurd voor Blue Sky Aviation. Er was niet veel veranderd behalve de entree, lag die eerst aan de linker kant van de drie kamers, nu was de middag kamer de ontvangst ruimte geworden waar naast een bureau en wat stoelen een grote kaart van Mongolië hing met daarop al de ladingsplaatsen waar de Millennium Messenger (het vliegtuig van BSA) al eens was geland en de landingsbanen die vrij gegeven waren door FAA. ( de luchtvaart autoriteiten van Mongolië)
In het kort kan er worden gesteld dat de doelen en visie die er vele jaren eerder gesteld waren toen BSA begon in Mongolië behaald waren. Dat velen daar hun steentje in hadden bijgedragen en nog bijdragen tot op de dag van vandaag. Dat er medivacs worden gedaan om de armeren snel naar goede gezondheidszorg te transporteren, dat organisaties van allerlei slag van en naar plekken in heel Mongolië worden gevlogen en ook toeristen regelmatig de BSA Grand Caravan boeken voor vluchten. Ondanks de diverse andere luchtvaart ondernemingen die zijn opgestart de laatste jaren, zelfs met dezelfde vliegtuigen als de BSA Cessna. Het was ook bemoedigend om te horen dat de hele technische afdeling van onderhoud al geheel door Mongoolse monteurs werd gedaan! Zelfredzaamheid van het land en bevolking blijft een doel.
Midden in deze ontmoeting bij BSA werden we gebeld door World Vision dat alles rondom Urnaa deze middag nog gerealiseerd kon worden en dat we tien minuten later bij het hoofdpostkantoor opgepikt zouden worden door een W.V. jeep.
Die avond kwamen we wat later thuis dan gepland en konden we onze koffers in gaan pakken voor de volgende morgen thuisvlucht en nog een laatste ontmoeting met Oggie, Tserenbaayar en zijn moeder. Het was gezellig rond een kopje thee met stroopwafels, Oggie wilde graag het recept want die zag wel een markt voor deze heerlijke koeken in Mongolië….. 
03:45 vanmorgen opgestaan om nog wat te eten, 04:00 Bert gebeld want die wilde ons graag naar het vliegveld brengen maar was bang dat hij door de wekker heen zou slapen. Ook Tsengelbaayar vroeg mij hem te bellen voor de zekerheid om 04:15 omdat we om 04:30 weg wilden rijden. Tsengelbaayar heeft vannacht bij zijn broer Oggie geslapen net 500 meter bij ons vandaan.
Het lukte aan alle kanten, Bert schoot in zijn haast even ons weggetje voorbij maar draaide gelukkig op tijd om toen hij de jongelui bij de kruising zag staan. Voor 6 liepen we al de international airport binnen en konden we meteen inchecken. Helaas was een van de koffers te zwaar en het excuse dat we maar 6 koffers hadden in plaats van de toegestane 7, en dus in totaal minder kilo’s, hielp niet, gelukkig had Urnaa ruimte in haar hand bagage en kon alles precies binnen de limieten voor handbagage en ruimbagage mee 
Als ik de laatste letters tik van deze wonderbaarlijke reis dan zie ik al die vriendelijke gezichten van de Mongolen voor mij die we hebben ontmoet. Van Sukhbaatar city restaurant tot winkeliers achter de kassa van het supermarktje in Yagitiin Bogin tot de vele willekeurige chauffeurs die ons van en naar de stad reden. Deze gezichten zullen in ieder geval nog lang op mijn netvlies staan en natuurlijk het prachtige land Mongolië!! Vakantie (?) 2018 was een zeer gezegende, bijzondere, door God geleide vakantie, met super medereizigers. Bedankt Alie, Jesse, Marjolein, Urnaa, Ruben en Fleur voor jullie inbreng, medeleven, plezier en aanwezigheid in deze, weet je geliefd.