De harten van World Vision UB

De donderdag stond in het teken van een hernieuwde kennismaking met het werk van World Vision, het overhandigen van een tas met kleding aan Corry Vreugendenhil voor het kinderhuis en een diner met Roy en Sirpa, piloten echtpaar van BSA, waarmee wij 18 jaar geleden Blue Sky Aviation hebben opgestart. World Visions jeeps stonden rond het begin van de middag klaar en brachten ons naar het district kantoor in het Ger dictrict Gingeltei. Op de weg naar het kantoor midden in de wijk viel ons al op wat een armoede er in deze wijk was. Eenmaal in het kantoor kregen we een hele middagindeling van de district manager waarmee we zeker tot 17:30 druk zouden zijn. Eerst een goeie presentatie van het veelzijdige werk in dit district, de sponsoren en de processen. In deze grote wijk vielen 6 districten onder de verantwoording van dit kantoor. De projecten die er gerund werden waren veelzijdig want er was ook veel hulp nodig op allerlei gebied. Al de projecten hadden uiteindelijke zelf redzaamheid tot doel, of nu was in de buiten- c.q. naastschoolseopvang, de microbusiness projecten, de verslavingsprojecten of moeder begeleidings projecten, alles werkte richting een zelfredzaamheid van de doelgroepen.
Even wat over het openbare primaire onderwijs in UB; omdat de bevolking in korte tijd explosief gegroeid is ontstond er een groot te kort aan onderwijs plaatsen. De klassen in de lagere school bestaan geregeld uit 39 leerlingen MAAR er zijn DRIE (!) van deze klassen in shifts achterelkaar. Dus bijvoorbeeld per dag 3 x een groep 2 in het zelfde lokaal en voor dezelfde leerkracht, de 1e ‘poul’ is van 08:30 – 12:30, de 2e ‘poul’ is van 13:00 – 16:00 en de 3e poul van 16:30 – 19:30. Leerkrachten draaien TOP dagen en de kinderen hebben veel uren niets te doen. Om te voorkomen dat leerlingen op straat gaan dwalen en in ellende van drugs en drank terecht komen, heeft World Vision opvang projecten. In de uren die de kinderen vrij zijn kunnen ze bij WV terecht voor allerlei activiteiten; denk aan schaak-cursus, schilderen, tekenen, sport en spel, etc. etc. van alle som de jongelui maar van de straat te houden.
Natuurlijk zijn er de afkick programma’s waar vrouwen/moeders en mannen/vaders in participeren, afkick programma’s die worden gevolgd door een microbusiness project om iemand weer verder te helpen. Denk aan bijvoorbeeld aan een naaimachine, of meubelmakers gereedschappen, etc.
De manager nam ons, na een ronde door haar kantoor en kennismaking met collega’s, mee naar een aantal projecten. We gingen naar een kinderopvang waar bij aankomst een groepje van 7 kinderen in de leeftijd van 6 – 8 jaar in een klasje om een tafel druk waren met inkleuren van allerlei tekeningen. Sorry 6 van de kinderen waren hiermee bezig, 1 meisje 18 jaar, was verstandelijk beperkt en zat in een stevige kinderstoel wat om zich heen te kijken. Alie, jaren ervaring in deze branche, gaf haar meteen een hand en probeerde contact te krijgen om spel en reactie te triggeren.
De mevrouw die het project runde vertelde dat er vanwege de zomervakantie niet zo veel kinderen waren als gewoonlijk. De kinderen kwamen allemaal uit gezinnen die door de gemeente van UB zijn gekenmerkt als een nooddruftig gezin en die onder een bepaalde noodvoorziening vallen, voedsel krijgen en waarmee World Vision mee aan de slag gaat om hen weer op de rails te krijgen. In de winter als de sneeuw zo’n 50 centimeter hoog ligt komen ook niet al de kinderen maar dan gaat de begeleider naar de kinderen toe om op de hoogte te blijven van hoe het hen gaat. Niet zelden zijn deze kinderen ook slachtoffer van misbruik of mishandeling, vandaar het belang van het regelmatig zien van de kinderen.
Het schoolgebouwtje zag er aardig uit helaas werkte de plumbing niet en kon er dus binnen niet gewassen of getoiletteerd worden en water moest in flessen aangeleverd worden. World Vision stapt expres niet in het onderhoud van de gebouwen omdat de gemeente van UB hierin zijn verantwoordelijkheid moet nemen.
De begeleider die wij ontmoette daar was een gedreven en lieve vrouw, net al de andere vrijwilligers die daar aan de slag waren, vaak ook ouders van één of meerdere kinderen in het project.
Het volgende bezoek was een bezoek aan een familie bestaande uit een moeder, vader en vier kinderen in de leeftijd van ½ tot 8 jaar oud. De woning waar zij in woonden was een voormalige stal volgens mij waar iemand ooit ramen in had gezet. Helaas zat er nog geen glas in de ramen toen het gezin er kwam wonen maar W.V. heeft frame’s en glas laten plaatsen zodat het in winter leefbaar was. Nog later kreeg de familie een Ger van W.V., deze zal in de herfst worden opgezet. Ook een standaard latrine werd gegraven en bedekt met een klein huisje en hurk-wc. De kinderen zagen er gezond uit ondanks de erbarmelijke omstandigheden waarin zij opgroeide daar in de tuin en stal. De vader zat in een micro business project van W.V., al moest er nog besproken worden wat het beste zou werken voor hem. De stal waarin ze leefden zou op een later tijdstip afgebroken moeten worden maar tot dat de Ger kon worden geplaatst moesten ze nog leven in deze bedompte lage ruimte waar de oude plafondplaten uit het totaal zwart berookte plafond hingen, één bed voor de hele familie stond en een knots oude zwart – wit TV kast stond te gonzen en te kraken. Gelukkig stond ook dit gezin onder de hoede van vrijwilligers van de W.V.
Weer in de auto en naar een ander project, dit keer een familie van een opa en oma, moeder en géén vader, en een dochter met haar twee zonen en één dochter. Deze personen woonden al meer dan 30 jaar ! in één klein huisje van zo’n 20 bij 4 meter met twee kamers, één woon- slaapkamer en een keukentje en verder nog een klein aangebouwd halletje en een Ger in de tuin. Oma was de draaiende kracht achter dit hele gezinsgebeuren, zij had een naaimachine gekregen in het kader van het micro business project en maakte vooral traditionele Mongoolse DEL kledij. Ze liet ons een schitterende del zien, met jasje los erbij. Een schitterende combinatie van bruin en blauw, echt HEEL mooi gemaakt! Wij vroegen wanneer zij dit geleerd had en ze vertelde dat zij haar hele leven in een keuken had gewerkt als kok binnen een groot kantoor. Na het pensioen van haar en haar man zagen ze zich opeens geconfronteerd met een blijvende lage bloeddruk van haar man. Hij kon helemaal niets meer doen en kon dus ook geen inkomsten genereren voor het gezin. Haar dochter was tegen die tijd verslaafd aan alcohol en kon geen zorg besteden aan haar drie kinderen dus kwam alles neer op oma en zij leerde van haar moeder hoe de traditionele kleding te maken. Wat voor een optimistische vrouw ontmoette we daar zeg! Wat een kracht in haar houding en handelen echt ongelooflijk. Opa lag in een bed dat midden in de woonkamer stond en verder stond er nog een lange bank in de hele lengte van de woonkamer waar we netjes naast elkaar konden zitten. Het kleinste jongetje dat daar rond liep bleek door vitamine gebrek last te hebben van Engelse ziekte en had ernstige x-beentjes waardoor hij bijna niet kon lopen. Ondanks zijn lichamelijke onbeholpenheid was hij echter het zonnetje in huis, wat een grappenmaker was dat zeg, en zeker niet dom of zo. Gelukkig mocht hij na de zomer naar de eerste klas van de lagere school ook al zag hij er wel tegenop omdat hij in de kleuterschool zoveel was geplaagd met zijn onbeholpen lopen.
De dochter, moeder van een meisje van 18, jongen van 14 en dat kleine mannetje, was helaas alcoholist maar maakte gelukkig wel deel uit van het hulp programma van World Vision en ook daar was progress. Onbegrijpelijk dat deze familie al 30 jaar in zo’n klein stulpje had gewoond en zich niet uit deze malaise had weten te onttrekken. Hopelijk kon W.V. wat richting en zelfredzaamheid geven aan dit gezin.
Erg onder de indruk reden we terug naar het kantoor om na te praten over deze bezoeken.
Korte tijd later zaten we weer in de auto’s van W.V. we werden naar de stad gebracht waar we bij het hoofdkantoor werden afgezet, samen met een tas met baby en kinderkleding die we aan Corrie Vreugdehil gaven voor haar kinderhuis toen ze ons op de parkeerplaats ontmoette een tien minuutjes later.
Het was leuk haar even te spreken daar in UB, haar element, nadat ze een paar weken eerder bij ons op de bank in het Rotterdamse zat.
Het regende een beetje en we waren blij dat Urnaa een paraplu had gekocht, de slimmerd! De volgende ontmoeting was met Roy en Sirpa, eerste piloten echtpaar toen we BSA opzette in 2000. We ontmoette elkaar in een westers aandoend restaurantje, Millies, waar we onder het genot van een fikse burger elkaar weer op de hoogte brachten van wat er allemaal in onze respectievelijke families en leven was gebeurd in de afgelopen 18 jaar. Zij waren terug op deze basis van de MAF nadat ze op diverse plekken hadden gewerkt in de wereld. Zij zouden nog wel een tijdje aangesloten blijven bij deze MAF/BSA base in UB.
Het begon al donker te worden toen we met ene taxi weer terug reden naar ‘ons’ stekkie in Yargatitiin Bogin, ten noorden van UB.
Op dit late uur waren er toch nog heel wat auto’s op de weg en het verkeer schoot nog niet echt goed op. Her en der groepjes mannen en vrouwen op straat rondom een fles slechte Wodka of iets anders alcohol houdend. Sommigen liepen in hun dronken overmoed zomaar de straat op en voor de nuchtere chauffeur was het goed oppassen bij zo’n dolende persoon.
Vol van hetgeen we allemaal die dag hadden gehoord en gezien zaten we nog even achter de TV met een snackie alvorens we naar bed gingen. Jammer dat Marjolein en Jesse niet mee hebben kunnen gaan naar de projecten van W.V. in verband met buikklachten. Gelukkig waren ze alweer aardig opgeknapt zodat ze de volgende dag weer gewoon van de partij waren.
Die avond hadden we allen nog lang de beelden van Gingelteï Gerdistrict en haar bewoners op ons netvlies staan!