Zondags ontmoetingen

Zaterdag was een dag waarin ieder zijn eigen weg een beetje ging, stad, thuis, boekje, filmpje, wandeling in de regio, ontmoeting met broer van Tsengelbaayar, Oggie, die ook een buitenhuisje bezat iets verder, hoger op de berghelling. Was leuk hem, zijn vrouw en tweeling zoontje te ontmoeten. Nu het zomer was woonde zij continu boven in de bergen inplaats van in hun appartement in de stad. Beneden in de stad was het veel te vervuild en warm, nee dan liever de wind van de bergen en frisse lucht, dat er geen water was in het huisje dat werd voor lief genomen. Uit de stad werden altijd grote 5 liter drums water mee genomen. Oggie is de akkerbouwer van de familie, hij heeft een stuk grond van 2500 vierkante meter waarop hij graag allerlei groente en fruit wil gaan verbouwen, ik heb beloofd contact op te nemen met Wageningen om de link tussen hem en een kenner daar te kunnen maken. Zijn tuin in het gruwelijk koude Mongolië een proeftuin te maken voor Wageningen???
Die avond kookte Jesse en Marjolein een lekkere pasta maaltijd, filmpje na de maaltijd, tussen de 100 zenders die er via de satelliet ontvangen konden worden zit altijd wel een leuke film. Al bleek ook nu weer dat de definitie van ‘leuk’ niet altijd vanzelf voor iedereen gelijk is…………
Zondagmorgen zijn Alie en ik naar een Mongoolse kerk gegaan, Naraa van het vroegere oogproject kwam zo rond 10:00 en nam ons mee in het Sansar GER-dictrict waar de – voor mij reeds bekende – pastoor een mooie dienst hield rondom het thema, als je Christus volgt dan dient dit in je daden kenbaar te moeten zijn.
Na de dienst ook weer hernieuwd kennis gemaakt met Khaliuuna, een ongetrouwde collega van vele jaren geleden bij Vision International. Met haar zijn we na de dienst naar het laatste gebouw geweest dat Dr. Harper had laten bouwen in UlaanBaatar ergens in een Ger district. Zij was er sinds 2013 zelf ook niet meer geweest en we waren erg benieuwd wat we aan zouden treffen.
Het goede nieuws was dat het 3 verdiepingen hoge gebouw er in ieder geval nog stond! Goed gebouwd zoveel jaren geleden. Het hek van de tuin stond open en ook de voordeur dus we liepen naar binnen om te kijken. We ontdekte een kleine gaarkeuken die eten maakte voor een “delivery-service” van Mongools eten, in de eerste kamers. Er achter lag een grote zaal met een podium die in eerdere jaren dienst deed als kerkzaal, er stonden nog een decor van Jonas in de Walvis tegen de west-muur en achter het podium de preekstoel tegen de noord-muur. De zaal zag er eigenlijk nog best goed en mooi onderhouden uit, naast natuurlijk de rommel van oude stoelen, kinderwerkjes en de koelkast van de delivery op het podium.
In de delivery keuken kregen we Ghuushuur, een Mongoolse lekkernij die erg lijkt op een vleespastei in de vorm van een halve maan maar dan gefrituurd ipv gebakken en hoorden we dat een van de Boardleden van de organisatie van Dr. Harper achter het gebouw woonde met zijn gezin en een sleutel had van de bovenverdiepingen.
Enkele minuten en traptreden later liepen we door oude slaapzalen en gangen waar her en der ziekenhuisbedden en archiefkasten stonden opgestapeld. Oude verwarmingssystemen vertoonde grote gaten door roest en delen van het plafond lagen her en der op de grond. Het zag er niet al te vies uit en de sleutel bewaarder vertelde dat er eigenlijk bijna niets was gebeurd in dit gebouw sinds de voltooiing omdat er eigenlijk nooit een werkende verwarming was geweest. In 2005 toen Dr. Harper helaas al het oog medische werk moest staken onder druk van de regering, werd het gebouw in gebruik genomen als een hospice voor kanker patiënten. Helaas moesten deze allen in de winter weg omdat het te koud werd om in het gebouw te blijven, bij -37 en geen verwarming kan je niet blijven dus de hospice werd gesloten. De ruimtes werden opgeruimd, leeg gehaald en het archief werd geruimd.
De verdieping hoger was veel leefbaarder, er lag in elke kamer vloerbedekking en we liepen nu in de woonvertrekken van Dr.Harper en collega’s als ze in UB op bezoek/ aan het werk waren. Ook hier oogde alles verlaten en stoffig, er hingen nog wat kleren aan een haakje en er lagen wat kinderwerkjes van de zondagsschool die in deze hoge door de zon verwarmde kamers bijeen kwam. Aan de muur een planner van 2014 met daarop de namen van degene die kinderleiding hadden per toerbeurt. Verder een lijstje met contact nummers op een oud bureau, het zelfde bureau waar projecten ontstonden in het brein van Dr Harper, die zo’n enorm hart had voor de bevolking van Azië dat hij zijn zekere bestaan in de ontwikkelde wereld ruilde voor een bijna volledig werkzaam en onzeker leven in onderontwikkelde landen als Afghanistan en Mongolië, in 2011 is hij overleden, door zijn leven en werken zeker duizenden geraakt in het oostelijk als ook in het westelijk halfrond. Mensen genezend van oog kwalen en anderen aansporend uit te reiken naar het verlorene van deze aard. Een groot visionair met weinig tijd voor het administratieve heb ik gemerkt in de maanden dat wij met elkaar werkten in de oog zorg in UlaanBaatar zoveel jaren geleden.
Ik hoop dat dit gebouw ooit weer een bloeiend gebouw mag zijn waarin velen elkaar zullen vinden in projecten en ontmoeting en de deur altijd open mag staan voor de verlorenen van deze stad.
Khaliuuna zette ons af bij de internationale kerk van UB waar expats en engels sprekende mongolen elkaar ontmoeten rondom een dienst voorgegaan door pastoor Richard. Ook hier weer diverse medewerkers vanuit alle mogelijke projecten en kantoren die in UB zijn gevestigd. Heineken bier bijvoorbeeld met twee medewerkers die hier een joint venture proberen op te starten. Natuurlijk ook weer de manager van W.V. Philip, die we eerder in de vakantie al mochten ontmoeten tijdens een lunch en presentatie van het werk van W.V.. Roy en Sirpa van BSA konden we ook nog even spreken en groeten eer we richting het Bleu Sky Hotel liepen waar we ons “vakantie afsluit diner” zouden houden, voor Jesse en Marjolein een nieuwe ervaring zo’n hoog diner.
Wederom gezellig en goed gegeten terwijl de zon onderging achter de bergen en de lucht in verschillende kleuren rood zette. Op weg naar de gebruikelijke taxi nog even een laatste rondje op Sukhbaatar Square en naar huis. Maandag zouden de meeste in huis en omgeving blijven, koffers inpakken etc. alleen Urnaa en ik gingen op bezoek bij het departement van Adoptie en BSA. Ik hoopte daar de manager nog even te spreken.