Het achterland verkent

Zo daar zijn we eindelijk weer, niet eenvoudig een Yurt te treffen in de wildernis van Mongolië waar we de afgelopen drie dagen verbleven met Wifi verbinding.

Enfin weer even terug naar ons vertrek vanuit de luxe van een heerlijk appartement in UB op 28e juli om 09:30. Maar eerst natuurlijk die 28e de verjaardag van Ruben gevierd!! Slingers van toiletpapier en vlaggetjes meegenomen van NL sierden het plafond boven de eettafel en natuurlijk was er tijd voor zang en cadeaus, deels uit NL meegenomen en deels bij de E-mart aan de overkant van de straat gevonden.
Voor Ruben de tweede keer dat hij zijn verjaardag viert in Ulaanbaatar, zijn 2e in 2000 en zijn 20e in 2018!!

Nog even snel het huis aan kant, stofzuiger erdoor en grote en kleine bagage gescheiden, wat gaat er mee naar het platte land en wat gaat linearecta naar het huis in het noorden van Ulaanbaatar waar we de laatste week zullen verblijven. Niet eenvoudig omdat we van beide plaatsen erg weinig informatie hebben….

Iets na 09:30 rijdt Tsengelbayaar de parkeerplaats van het appartement op en begint de reis naar Sukhbaatar. We zijn allen opgewekt over wat ons buiten de stad te wachten staat, eerst een hele dag door het land om één nacht te slapen in een Ger op een bijzondere plek en voordat we Bert zullen ontmoeten.
Het eerste uur rijden we door de stad en vergapen we ons aan de drukte van auto’s, bussen en minitrucks die links en rechts passeren en het stof overal doen opdwarrelen. Verder de eindeloze rijen oud Russisch-appartement blokken die af en toe worden afgewisseld door een moderne glazen woontoren of kantoorgebouw. Opeens een openruimte in de rij van gevels om zicht te geven op een boeddhistisch tempelcomplex, stadsspeeltuintje met moderne speeltuigen of natuurlijk een weg van rechts waaruit allerlei voertuigen zich tussen de rijen doorgaande voertuigen proberen te wringen. Verkeersregels zijn niet altijd even duidelijk hier, voorrang van rechts zou bijvoorbeeld al heel wat schelen in deuken en deukjes in het rijdende blik.
Verrassende ontwikkelingen sinds ons laatste verblijf 18 jaar geleden; bijvoorbeeld het totaal ontbreken van de Russische Jeeps van weleer in het straatbeeld, nu vooral veel Prius rijders die de slechts $2000,00 (twee-duizend!) graag willen neertellen. Dat deze hightech auto als ie kapot is niet meer gerepareerd kan worden wegens gebrek aan kennis bij de lokale garages en dus afgeschreven wordt, neemt men dan maar voor lief.
Allengs ligt de bebouwing van Ulaanbaatar achter ons en komen we in industrie gebieden waar veel grotere en kleinere zaken allerlei waar aanbieden aan de enthousiaste kopers en gelukzoekers. Opvallend tussen al de technische zaken hier zijn de enorme goud zeven die hier te koop worden aan geboden, enorme 2,5 meter lange zeef trommels waarin aarde wordt gezeefd om het goud te kunnen delven waar Mongolië om bekend staat.
Natuurlijk duurt het niet lang of we kruisen voor het eerst de rails waarover o.a. de Peking express (trein van Moscow naar Peking) krakend en puffend zijn kilometers maakt, deze spoorlijn zullen we nog regelmatig tegenkomen deze dag omdat de weg en rails samen door valleien gaan en van plaats naar plaats lopen.
Eindelijk passeren we ook het vliegveld en liggen de lang verwachte open toendra’s voor ons. Groen, groen en nog eens groen, “roling hills” noemen ze dat in de UK. En natuurlijk her en der de grote witte stippen op de hellingen, Gers, Yurts; grote vilten cirkels tussen stapels brandhout, wat honden, een WC-huisje, een klein vrachtwagentje en dieren. Koeien, paarden, schapen en geiten, HET levensonderhoud voor de plattelander. Dieren zijn niet zo bijzonder natuurlijk, wat wel erg bijzonder is, is dat er helemaal geen hekken zijn om deze kuddes heen! De kuddes grazen links en rechts van de weg, steken zomaar over als ze er zin in hebben en geven bijna geen notie op het langsrijdende verkeer. Wel een heel goeie verkeersdrempel zo’n koe die van plan is over te steken. Heb niet eerder automobilisten zo alert zien rijden op zo’n moment!
Onze chauffeur Tsengelbayaar blijkt een goede ‘piloot’ te zijn en de hele weg rijdt hij met een constante gang naar het noorden. Natuurlijk vergapen wij ons die eerste uren aan al hetgeen er voor ons ligt, of juist aan de totale leegte van het land, worden stil als we ons realiseren dat er achter de lege, rustige vallei rechts of links van de weg NOG zo’n stille vredige vallei ligt, en daarna NOG één en daarna NOG een en daarna nog een en daarna n………

Zelden in zo’n stil landschap gereden, enkel het asfalt lint dat het land in tweeën splijt met af en toe een andere lijn die landerijen splijt en als rails onze weg kruist.

De rivieren die we kruisen worden bevolkt met dagjesmensen op zoek naar wat koelte van het water en vertier van familie en vrienden. Geweldige mogelijkheden voor de enthousiaste kanooïst(-e) die uitgedaagd wordt door meer dan 1000 km (DUIZEND!!!) bevaarbaar rivier water. Langs Gers en verbaasde wadende kuddes kruisend kan ik mij zo voorstellen dat de waterliefhebber een onvergetelijke reis wacht. Met Tsengelbayaar – die behalve chauffeur ook toeristen rondleid – zijn er al grote plannen ontwikkeld om het kanoën in Mongolië eens even fiks te gaan promoten!!

Met her een der een foto-, plas- of voedselstop naderen we na dik zes uur de stads grens van Sukhbaatar. Vlak voor deze stadsgrens worden we ingehaald door een witte Landcruiser en blijkt het Bert te zijn, onze gastheer voor de komende drie dagen, die voor ons uit laat zien waar de Gers staan waar we die nacht zullen verblijven. We rijden over een weggetje de stad uit en het asfalt maakt plaats voor zand en stof. De weg leidt omhoog een eindeloze helling op waar vlak onder de kam vijf Gers staan, we krijgen twee aangewezen en vlak voor we in het avondlicht naar de stad terug rijden voor een dinertje, klimmen we nog even snel naar de toppen achter de Gers om van het uitzicht te genieten. Aan de horizon kunnen we de bergen in Rusland zien liggen.
Bij het stationnetje van Sukhbaatar aangekomen parkeren we de bus en lopen naar een sober restaurantje. Gelukkig wel aardig wat keus op de menukaart, helaas zijn er twee van de aangeboden menu’s niet beschikbaar, en kunnen we uiteindelijk kiezen tussen vlees, vleessoep en …. euh vlees.
Iedereen krijgt een nieuwe maaltijd voor zijn neus en Jesse zelfs soep terwijl hij eigenlijk voor een lekkere lap vlees heeft gekozen, de plaatjes blijken niet helemaal duidelijk te zijn over het gerecht…. Toch zitten we even later allemaal in meer of mindere mate te genieten van de nieuwe smaken en wordt de enorme schaal soep – die voor Jesse werd neergezet – uiteindelijk met vereende krachten tot op de bodem leeggegeten!
Uit het restaurant weer op weg naar de auto, langs het stationnetje dat hier aan de rand van de stad ligt, achter de rails – enkel spoor! – liggen de uitgestrekte toendra’s in de ondergaande zon uit te stoffen. Een brede rivier doorsnijdt hier het landschap de oranje wolken weerspiegelen in de rustige stroom, iets verderop komt deze Tul-river samen met de Sella-river en gaat her verder als Sella. De laatste is namelijk een bredere stroom en betekend dus het einde van de meer dan 1000 km lange Tul rivier die dwars door Mongolië snijdt. Het water stroomt wel verder naar Rusland en dan ergens veel verder weg in de Noordelijk ijszee. Dus het stukje hout dat wij in de rivier mikken de volgende ochtend wordt mogelijk wel de tandstoker van een ijsbeer !!!
Bert gaat niet met ons mee naar de Gers, hij wacht op een tweetal meiden uit Nederland die vanuit Moscow met de trein op weg zijn naar Peking en die hij op een driedaagse toer meeneemt tussen hun lange treinreis door.
Wij besluiten de volgende dag niet met Bert mee te reizen op zijn ‘toer’ en nog wat te genieten van de heerlijke plek waar we logeren daar op de hellingen van Sukhbaatar, op +- 1500 meter hoogte. Tsengelbaayar belooft ons morgen naar de rivier te begeleiden die veel lager door het brede dal stroomt.