reis en aankomst Ulaabator

Zo daar zijn wij dan, neergestreken in een ongelooflijk mooi appartement op de 9e verdieping van een geheel marmeren flatgebouw. Uitgeput maar erg tevreden na een enerverende reis die begon om 08:30 toen we wegreden uit de Bing Crosbystraat richting Schiphol.
Zus Els was keurig op tijd en met hulp van Theo waren we snel in de vertrekhal van Schiphol. We hadden alle tijd dus zaten nog wat te chillen terwijl Alie een compliment kreeg van een Schiphol freule in een grote rode strik.
We besloten in de rij voor de incheck balie te gaan staan en trokken onze paspoorten, tenminste iedereen trok zijn of haar paspoort behalve ik (Arie)! In de snelheid der dingen die ochtend was ik helemaal vergeten mijn jas aan te doen en - jullie raden het al - in die jas mijn paspoort, internationaal rijbewijs etc. etc.
Iedereen greep meteen zijn telefoon en gezamenlijk begonnen we vrienden te bellen met de vraag of ze alsjeblieft naar Schiphol konden rijden met de jas. Gelukkig aarzelde Joke geen moment en sprong meteen in de auto om via de Bing crosbystraat naar Schiphol te komen. Zo'n 5 kwartier rijden. Heel de familie leverde al hun koffers in bij de in-check en liepen al richting de Gate terwijl ik naar buiten liep om op Joke te wachten. Uiteindelijk troffen we elkaar had ik mijn jas en zaten we precies om 13:15 in de eerste vlucht naar Moscou.
Tijdens de vlucht geen bijzonderheden, het vliegtuig deed waar het voor gemaakt was en de staf voorzag ons van de benodigde sapjes en hapjes. We landden in Moscou en race-de door gangen en hallen op weg naar de gate naar UB. Enkel afgeremd door schier eindeloze rijen wachtenden bij tussentijdse paspoort en röntgen-controles.
Ook deze twee keer langere vlucht van Moscou naar UB verliep zonder noemenswaardig oponthoud, enkel dan de regelmatige turbulentie rammelde ons af en toe door elkaar, en we kwamen een half uur te laat op UB aan.
Gelukkig stonden Tsengelbayar en zijn broer Oghi met twee auto's te wachten en reden we even na 07:30 richting UB. Zonder twee van onze lading koffers, die hadden ergens een vlucht gemist helaas. Morgen even bellen om 10:00 dan zijn ze hopelijk wel gearriveerd.
18 jaar geleden verlieten wij een UB dat zich uitstrekte over zo'n 3 kilometer met 700.000 inwoners, vooral troosteloze flats en her en der Ger tenten met van hout getimmerde balustrades om de tuintjes. Nu reden we door een stad met zo'n 1,5 miljoen inwoners die zich verspreid hebben over bijna al de heuvels en hellingen rondom Ulaanbaatar. Glazen kantoorgebouwen schitteren je overal tegemoet en waar je ook kijkt worden er nieuwe flats uit de grond gestampt. Leuk die enorme ontwikkeling te zien maar de chauffeur vertelde ook wat de gevolgen zijn; in ieder geval bijna dagelijks honderden auto's en bussen op de wegen, in de winter zoveel smog dat iedereen de stad uitvlucht op zoek naar frisse lucht en over de andere veranderingen schrijf ik later wel.
Tot mijn grote verbazing reed Tsengelbayar langs het Ghenzis Khan hotel, een hotel dat ligt vlakbij de buurt waar wij vroeger gewoond hebben en waar ik met bezoekers 18 jaar geleden langs de rivier heb gewandeld en met onze kids dammen heb gebouwd.
Mijn 'hood' kan je dus wel zeggen, laat het appartement waar we nu in mogen verblijven net iets verder zijn dan onze oude flat. Dit appartement strekt zich uit over half de etage met ramen naar het zuiden, westen en noorden en ja hoor wij kunnen vanuit ons huidige appartement richting het Noord- Westen kijkend het balkon zien van ons oude appartement waar we zo heerlijk hebben gewoond en zelfs een aantal van jullie hebben mogen ontvangen! Echt gezegend met deze 5-kamer flat met twee badkamers en zelfs - echt chique! - een lift oproep knop in de kamer zodat je daar even op kan drukken om de lift alvast naar je verdieping te laten komen, mocht je naar beneden willen gaan.

Merendeel van de familie ligt te slapen, wat verloren uurtjes inhalen!! Goed voorbeeld doet goed volgenzzzzzzzz...........