In oude sporen

De volgende dag – vrijdag – zouden de stellen zelf op stap gaan in de stad. We hadden geen afspraak gemaakt verder met elkaar en we zouden elkaar later in de avond weer terug zien. ’s Morgens had ik een afspraak gemaakt met Dr Naraa. De opthalmologist/headnurse van het oude oog ziekenhuis waar ik werkzaam was in 2001 toen Dr Harper op verlof was. We ontmoette elkaar in een café waar ik ook kennis maakte met de Pastor van Naraa, hij was mee gekomen voor vertalen waar nodig. Natuurlijk was er heel wat op te halen over het verleden en het nu van oogheelkunde, het bleek dat bijna op iedere hoek deze dagen een opthamologist of opticien zijn of haar diensten aanbood. Verder was er helemaal geen project overgebleven van Vision International de organisatie waar Dr.Harper het ogenwerk mee begonnen was in Mongolië zoveel jaren eerder. Dr.Harper was overleden in 2010, hij had nog een gebouw van 3 verdiepingen laten neerzetten in een Ger district maar Dr Naraa wist niet wat er met dat gebouw nu gebeurde omdat zij al heel wat jaren geleden stopte met haar werkzaamheden voor V.I. De oogheelkunde was in Mongolië zelf flink verbeterd en de komende 3 jaar zouden er minstens 26 nieuwe oogartsen afstuderen.
Na het bezoek met Naraa werd ik door de Pastor afgezet achter de Amerikaanse Ambassade net voorbij de flat waar we 18 jaar eerder hadden gewoond. Mijn doel: de plek te vinden waar een ernstig ondervoede en zieke Urnaa door haar moeder jaren eerder was achtergelaten in een doos met een hulp briefje aan “redders van mijn dochter”.
Vanaf de US embassy kon ik de drukke ring oversteken via een loopbrug, van boven af een goed zicht op het drukke veelzijdige verkeer dat hier overal langs en door elkaar heen loopt en rijdt. Na de voetgangersbrug rechtsaf een rondlopende weg in waaraan nog steeds – net als 18 jaar eerder – allerlei bouwmarktjes hun waren aan de man/vrouw brachten. Ik was weer even terug in de tijd toen ik hier vaak rondliep op zoek naar artikelen om het wonen te veraangenamen, lampenbolletje, deurkrukken, spijkers en schroeven, verlengsnoeren, en van alles en nog wat wordt hier te koop aangeboden. Het enige verschil waren de nieuwe gebouwen aan de binnenbocht van de weg en de muziek die nu op straat te horen was. O ja en natuurlijk de enorme toename van verkeer ook in deze uithoek van de stad. Mijn doel was het departement van registratie, volgens de Pastoor was het oude gebouw al afgebroken maar op Google Maps had ik eerder wel iets zien staan wat nog uit ‘onze’ tijd zou kunnen zijn geweest. Na zo’n kleine 2 kilometer tussen buizen dragende mannen, pickup truckjes met allerlei waren, kopers en verkopers te hebben gelaveerd kwam ik inderdaad voor een oud gebouw te staan. Het was nu een bank gebouw maar boven de ingang was nog duidelijk te lezen dat daar eerder de letters van het departement voor registratie tegen de muur geplakt waren geweest. Inderdaad stond er 20 meter verderop een veel nieuwer gebouw waar nieuwe grote NEON letters de voorbijganger lieten weten dat daar het departement voor registratie nu gevestigd zat. Foto’s van deze belangrijke plek voor Urnaa waren snel gemaakt en ik vervolgde mijn wandeling de stoffige ring rond. In een klein winkeltje waar je van alles en nog wat kon kopen een flesje MOUNTAINDEW gekocht en Bert – van het Gerkamp – gebeld. We zouden elkaar zien ergens in de stad vandaag. Uiteindelijk pikte hij mij op tegenover het Seoul Hospitaal zo’n 3 kilometer verder op mijn wandeling en gingen we wat drinken in één van de vele westerse cafétjes die hier als paddenstoelen uit de grond zijn opgerezen. Klinkende namen als: The French connection, of PUB-5, Irish-PUB en vele anderen sieren hier in NEON de gevels van de eens zo sierlijke huizen in de oude wijken van de stad. De woonkamer geruild voor huurinkomsten en een etage hoger gaan wonen heeft zo zijn voordelen.
Volgende halte was voor mij het departement van kinderbescherming en adoptiezaken, hier ben ik in 2001 bijna dagelijks over de vloer geweest om de adoptie van Urnaa af te ronden. Hier was het ook waar Alie en ik uiteindelijk officieel een dochter kregen toen we een ondertekend exemplaar van Urnaa’s geboorte register met de achternaam ‘van Rijn’ in ontvangst mochten nemen. De kleine korte ceremonie met de toenmalige staatssecretaris (?) van de kinderbescherming kwam weer haarscherp bij mij boven toen ik van de overkant van de straat stond te kijken naar het statige gebouw met de twee leeuwen bij de ingang, één met een kleine beer onder zijn poot en de ander met een bol onder de voorklauw. Ik wandelde door de zwarte dikke deuren naar binnen net als weleer en vond mij meteen geconfronteerd met een grote geüniformeerd soldaat/bewaker die vroeg waar ik zijn moest in het Mongools. Mijn Mongools is wat roestig geworden de afgelopen decennia maar ik wist wel hoe ik moest vragen of er iemand was die Engels sprak, een dame werd er bij gehaald, Munkhel Z, waarmee ik buiten op de trap wat heb staan praten. Uitgelegd waarom ik daar was en dat ik hoopte wat foto’s te kunnen maken, of dit echt het zelfde gebouw was als 18 jaar eerder, etc. etc. Munkhel nodigde me uit om de maandag daarop terug te komen, liefst met Urnaa, om de verantwoordelijke voor adoptie zaken te spreken te krijgen en te vertellen over de goede kant van adoptie. Een ‘succes verhaal’ was hard nodig om de adoptie procedure regulatie en wetten weer wat vlot te trekken nadat de oude waren vervallen en de nieuwe nog steeds niet uit geschreven en vast gelegd waren.
NA wat foto’s van de ingang met de leeuwen weer op weg om de oude stad te her ontdekken. Oude winkels waren verdwenen dus ik moest goed zoeken naar winkels met schilderijen of ‘gallerietjes’ waar kunstenaars exposeren. Heb altijd een beetje een zwak gehad voor mooie schilderijen van Mongolië. Helaas op mijn zoektocht niet veel tegengekomen behalve gesloten gebouwen en art shops en enigszins ontmoedigd schoof ik even later aan bij een tafeltje op het terras van de grote Department Store waar Alie wat zat te drinken en wachten op mij en Urnaa. Langs het terras ongeveer 20 meter verder liep de PEACE AVENUE de winkel straat bij uitstek die zich over een afstand van 20 kilometer uitstrekt van het oosten naar het westen van de stad. Een begrip voor de inwoners en vele toeristen die de weg naar deze straat weten te vinden. Dus ook weer vandaag vanaf het terras konden we ons vergapen aan honderden toeristen in allerlei uitdossingen, in allerlei mates en grotes met gezichtskenmerken van het hele continent. Allerlei toeristen bureau’s hadden hier hun toerbussen, busjes en jeeps geparkeerd staan, “parkeer plaats department store” een prima meetingpoint!
Later de peace avenue afgelopen richting het oosten tot we voor het Blue Sky Hotel stonden, een 24 verdieping hoog hotel waarvan het restaurant op de top van het hotel te bezoeken is vanaf 17:00. Op die hoogte gegarandeerd een geweldig uitzicht over de stad, vooral omdat er in de nabijheid geen hogere gebouwen stonden, in al de windrichtingen. Enigszins verbaasd door de luxe uitstraling van het hotel vonden we toch de lift naar de juiste verdieping en een paar minuten later vergaapte wij ons aan een stad die zich onder de ondergaande zon uitstrekte tot ver op de berghellingen in al de richtingen die we keken. Vlak onder het hotel ligt het Sukhbaatar Plein, DE ontmoetingsplek voor jong en oud in de zomermaanden, deze avond was daarop geen uitzondering. Onder de waakzame ogen van Ghengiz Khan ontmoette jong en oud elkaar en vooral de jongste generatie vermaakte zich perfect in al de kleine elektrisch aangedreven autootjes waar in gezeten kon worden en mee rond gereden op het marmer betegelde plein.
Eten bleek dermate goedkoop te zijn dat Alie, Urnaa en ik besloten om daar zoveel meter boven de grond een dinertje te nuttigen, het was prima en tijdens het dessert kwamen ook Ruben en Fleur er nog bij zitten en verbaasden wij ons over de enorme hoeveelheid lichtjes en lampen in en buiten de stad die oplichten terwijl het steeds donkerder werd. Ulaan Baatar was in de afgelopen 18 jaar uitgegroeid naar een echte hoofdstad, een wereld stad waar je alle luxe kon vinden die je je maar wilde wensen. Een stad waar ook duidelijk werd dat het verschil tussen rijk en arm steeds groter wordt en er duidelijk een sterk gemis is aan de middenklasse in de bevolking.
Later die avond een taxi naar huis, gewoon je hand ophouden tot dat er een chauffeur stopt die je voor een prikkie naar de andere kant van de stad brengt. Jesse en Marjolein waren al wat eerder naar huis gegaan en ‘thuis’ gekomen deelden we onze belevenissen van die dag. Urnaa zei dat ze zeker mee wilde maandag naar het departement van adoptie als dat andere adoptie zaken ten goede zou kunnen komen.