Terelj, Boer Bert's ECO-kamp

Vanmorgen niet zo vroeg wakker geworden, de afdaling naar de rivier en lange reis van gisteren waren lang en enerverend.. Gisteravond om 21:00 nog snel een hapje spaghetti kunnen nemen alvorens in het donker naar onze Gers te kunnen wankelen.
Vanmorgen blijkt hoe mooi en traditioneel Mongools beschilderd de bedden en skelet van de Gers zijn. (Mocht u zich afvragen hoe dit eruit ziet…… Google of bij ons in Rotterdam waar we gelijke schilderingen hebben op kastje en krukjes…….)
Gelukkig lagen hier springveren matrassen, in plaats van de planken van eerder een welkome afwisseling. Onmiddellijk valt de weidsheid van de vallei op, tenminste…. Links/Noord is het zicht begrensd door een bergketen van zo’n 100 meter hoog en rechts/zuid liggen bossen langs de rivier, wat andere gerkampen en daarachter ook weer bergkammen die zeker nog 200 meter oprijzen boven de vallei vloer, westelijk vlak langs het kamp liggen de bosschages en Terelj rivier en oostelijk ligt het uitzicht open tot ver, ver weg een wazige bergketen de horizon vormt. In de vallei her en der groepen paarden van soms wel meer dan 40 stuks, af en toe vol in galop richting de rivier voor water en verkoeling of juist richting de groene velden in de vallei. Het blijft bijzonder dat hier gewoon de kuddes letterlijk vrij rondlopen! Als ze willen kunnen ze tot aan het einde van de vallei galopperen naar noord of zuid afzwenken en tot aan de Russische grens of Gobi dessert rennen.
Bert, een Nederlander die getrouwd is met een Mongoolse, heeft hier in de uitgestrektheid een ‘boerderij’ met zo’n 80 koeien, melkt en maakt kaas – als hij tijd heeft – en runt een ECO-toeristen kamp van 10 Gers. Om ons kampement staat een hek van dikkere palen en horizontale latten, een bijzondere gedachte komt in je op: “wij wonen achter tralies en de dieren hebben de vrijheid!”.
De Terelj rivier achter de bomen rent, bruist, kolkt en borrelt in allerlei stroomversnellingen zijn bochtige weg door de bomen en moerasgebieden, zo diep en breed door de vele regenbuien van de afgelopen dagen dat wij niet met auto van de weg het kamp konden bereiken. Als “waterman” lonkt het geluid natuurlijk en gewapend met camera die kant op gelopen. Via gekapte boomstammetjes, stenen, kleine eilandjes en grotere graspollen de vele rivierarmpjes kunnen oversteken om uiteindelijk aan de oever van de werkelijke stroom te komen.
Her en der omgevallen bomen; bliksem inslagen van weleer, boomziektes of afkalvende grond in de bochten van de rivier zorgen voor diverse boomstammen die de stroom deels blokkeren en dus ook totaal ongeschikt maken voor kanoën……of vlot varen.
De koelte van het water en de ochtend mist die er nog hangt tussen de bomen maken het bijna te koud voor enkel een t-shirt en korte broek. Gelukkig trekt de rivier de mistflarden weg en zie ik niet zo ver weg een kudde jaks bij de rivier staan! Zomaar loslopend net als de rest van het vee hier! Weet trouwens niet of deze jakken enigszins gedomesticeerd zijn of niet, enfin natuurlijk wil ik deze langharige koeien/ossen van dichterbij bekijken EN ik heb mijn camera bij de hand. Gelukkig blijken de jakken niet erg schuw en kunnen er mooie opnames gemaakt worden alvorens ze de koppen naar het oosten richten en de vallei beginnen in te lopen.
Op de terugweg naar het Ger kamp sprint er plots een zwarte eekhoorn door de bomen, hij draait zich even om waardoor ik zijn witte borst en buik zie, een mooie en onverwachte verschijning op deze vroege ochtendwandeling.
Het ontbijt is om 09:00 in een wat modernere houten ‘ger’ vers geïmporteerd uit Finland. We ontmoeten andere gasten van het kampement bij een bakje thee, lokale yoghurt en kaas, boterhammetje en een sapje. Allen zijn onderweg met de Peking-express en hebben hun reis even onderbroken voor een twee of driedaags bezoek aan Terelj en UB. Wat paardrijden, bergklimmen, bezoek aan diverse lokale attracties en een dagje stad om dan weer op te stappen bij het station van UB.
Wij zijn hier in dit kamp terecht gekomen via Corry Vreugdenhil, zij heeft een kinderopvang project in Ulaanbaatar en één van die kinderen – Urnaa(Ornaa) 13jr – sponseren wij. Deze Urnaa wilden wij natuurlijk graag ontmoeten en zij woont net in deze zomerweken dat wij in Mongolië zijn in een zomerkampement in de buurt van Bert’s Gerkamp. Niet lang na het ontbijt staan er opeens twee onbekende meisjes bij het toegangshek, de één stelde zich voor als Sisi en de ander was ‘onze’ Urnaa!. We horen meteen dat haar naam hier wordt uitgesproken als Ornaa in plaats van Urnaa dus dat is mooi, halen we dat tenminste niet door elkaar.
Zij komen ons halen om mee te gaan naar hun kampement dat zo’n 3 kilometer verderop ligt, over wat stroompjes en langs wat velden om hun terrein te bereiken waar twee grote stenen ‘Gerren’ zijn gebouwd. Eén voor de meisjes en één voor de jongens. Verder een keukentje en wat sportveldjes. Als we arriveren zijn de meeste kinderen nog bezig met de dagopening en een paar hebben keuken corvee. Er zijn zo’n 27 kinderen in de leeftijd van 2 – 15 en 4 leerkrachten. De leerkrachten zijn tevens de groepshuis ouders van de gezinsgroepen die deze kinderen vormen, 7 – 8 kinderen samen met één ouder bewonen een appartement in de stad. De oudere kinderen in de leeftijd vanaf 16 jaar blijven wonen in hun gezinsgroepen tot zij op zich zelf kunnen wonen en functioneren in de maatschappij.
Het duurde niet lang of we waren verwikkeld in een spannend spelletje volleyballen en spelen met de allerkleinsten, er was net één meisje gearriveerd van iets meer dan 2 jaren oud en iedereen sjouwde met haar rond op de arm of sleepte haar door het gras in een kratje met een touw. Iedereen was in een blije stemming en het viel ons op dat er eigenlijk niemand buiten de groep viel of anderen zat te pesten of plagen. Echt een goed geheel. Na wat limo en een zelfgebakken heerlijk broodje liepen we weer terug naar ons eigen kamp want we zouden gaan paardrijden in de vallei !!!
Rond twee was er een kudde van zeven paarden verzameld buiten ons kampement en na enig gepraat over lengte van de paarden rit gingen we op weg. Voor sommigen van ons de eerste keer ooit dat we op een paard reden, echt wel spannend. Gelukkig hadden we twee begeleiders bij ons en gingen we in een rustig wandel tempo – ‘stap’ voor de kenners – de groene verte tegemoet. Al snel bemerkten we dat ook ieder paard uniek is en een eigen willetje heeft, bij de één moest er nogal aan de teugel gesjord worden om het dier in de juiste richting te krijgen terwijl de ander een soort van olifanten karakter vertoonde, strak achter de billen van de ander hing en nog net niet de staart van de voorganger in de bek nam!
Helaas voor Urnaa kon zij het niet eens worden met haar paard, zag er al snel de lol niet meer van in en vroeg of zij terug kon een uurtje later gevolgd door Jesse en Marjolein. Fleur bleek een echte amazone die ons voorzag van waardevolle tips waardoor wij niet meer van links naar rechts van het zadel afgleden en zelfs toen we over gingen in draf aanwijzingen kon geven zodat er een bepaalde synergie ontstond tussen paar en ruiter. Hierdoor aangemoedigd besloten we af en toe zelfs in galop te gaan tot grote schrik van de begeleider, gelukkig zag hij dat wij niet uit het zadel vielen dus zette hij zelf ook zijn ros aan tot galop. Bijzonder om te zien hoe soepel de man zijn paard aan kon zetten tot een fikse snelheid, zelf half staande in de stijgbeugels of hangende op zijn rechter of linker dijbeen in het krappe houten traditionele zadel. Helaas bleek Fleurs paard ietwat op leeftijd en niet gauw aan te zetten tot galop tot grote teleurstelling van Fleur, maar bij het in en uit rivieren stappen van hoge oevers bleek ook haar paard de kalmte zelf en betrouwbaar tot terugkomst bij ons Gerkamp. Fleur mocht op ‘Ruben’s’ jongere ros en kon nog even heerlijk galopperen rond het kamp, het bejaarde ros was weer snel vergeten!
De rest van de dag nog wat gewandeld bij de rivier, Ruben zelfs nog even kopje onder geweest bij gebrek aan douches en met de andere kampbewoners kennis gemaakt en ’s avonds lekker gegeten, Bert zelf niet meer gezien maar zijn vrouw en 2 zonen zorgden goed voor ons.
Deze dag sloot af met een fantastische zonsondergang een spel van rood, paars, geel, goud en oranje, om toch maar weer even te laten merken wie uiteindelijk het laatste spektakel vormgeeft.